Aan alles komt een eind

Hallo lieve mensen die mij de afgelopen 3 maanden hebben gevolgd via mijn blog,

Ik ben inmiddels, na een warm onthaal, weer thuis. Mijn lieve familie stonden met spandoek en ballonnen me op te wachten. Wat is het toch fijn om iedereen weer te zien en mijn lieve vriendje in de armen te sluiten.

Wat is de tijd toch snel gegaan. Ik heb zo veel meegemaakt in de afgelopen 3 maanden, waardoor het lijkt alsof ik maar even weg ben geweest. Mijn laatste week in Nepal had ik lekker vrij en konden we nog even van dit mooie land genieten.

Eerst hadden we nog onze presentatie over ons project. Na beide een nacht ziek te zijn geweest gingen we naar de SGCP om onze presentatie te geven. Voor we onze presentatie eindelijk konden geven, was er eerst feest! Ook al hebben ze in Nepal een andere jaartelling, vierden ze oud& nieuw, gewoon, omdat ze van feesten houden :) Daardoor werd het later en later tot we onze presentatie mochten doen, en uiteindelijke hadden we nog snel een uurtje de tijd voordat iedereen naar huis ging. ze waren heel erg tevreden met ons en met ons eindproduct. Een booklet over cerebrale parese en eten, met strategieën en hulpmiddelen om het eten zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.

De dag daarna zouden we gelijk vroeg de bus pakken naar Pokhara om daar oud&nieuw te vieren. We hoorde dat daar een groot straat festival was. Ik was alleen te ziek om met de bus te reizen, dus besloten we de volgende dag te gaan. De volgende dag waren we beiden weer beter en gingen we met de bus naar Pokhara. Het was heel helder weer en hadden onderweg een prachtig uitzicht. ons Guest house lag helemaal afgelegen van het drukke centrum met een mooi uitzicht op het meer. Volgens mij hadden we de love suite gekregen, want we hadden een hartjes dekbed en een romantisch privé terras. De avond van oudjaarsdag gingen we gezellig uit eten, om daarna de kroeg in te gaan om het nieuwe jaar in te luiden. Tijdens het eten begon ik me weer niet lekker te voelen.... en ja hoor, ik werd weer ziek en in kon het feestje wel vergeten. Voor 12 uur lag ik al in bed. :( Gelukkig was ik de volgende dag weer beter en hebben we een hele leuke laatste dag in Pokhara gehad. We hebben lekker ontbeten, nog wat souvenirtjes gekocht en bootje gevaren op het meer. S'avond kwamen we bij een man aan tafel te zitten tijden het eten, omdat het zo druk was in het restaurant. Hij bleek Nederlands te zijn en hij had de Annapurna trekking gedaan. Erg interessante gesprekken hebben we gehad.

De volgende ochtend stonden we weer vroeg op om weer terug naar Katmandu te reizen. Daar hebben we nog een nachtje overnacht bij Madan, in het Souvenir Guest House. Wat een lieve mensen! We hebben de dag afgesloten bij Tom en Jerry's, om onze namen op de vlaggen van ons thuisland te schrijven. Lynn had een eigen vlag meegenomen, want er hing nog geen vlag van Luxemburg. Nog even op de foto met de eigenaar. We moesten hem wel optillen, want wij waren veeeeel groter dan hem.

De volgende dag moesten we weer erg vroeg op, maar alleemaal voor het goede doel: Canyon Swing! een soort levensgrote schommel van 160 meter hoogte met een 7 sec. vrije val! :O. Het was een erg spannende, leuke, gestoorde, fantastische ervaring! Ik dacht dat dit het engste was wat ik ooit heb meegemaakt, tot dat we met de bus terug naar Katmandu gingen. Er was een enorme landslide op de weg. De heenweg ging prima, want toen was het nog droog. Maar de terug weg regende het super hard. Het was de gevaarlijkste rit wat ik ooit heb meegemaakt. Door de regen wat de langslide helemaal modderig, plus het was al donker. Op een begeven moment kwamen we niet meer vooruit de berg op. we gelden langzaam achteruit richting het ravijn. Ik zei tegen Lynn: Ik ben niet gelovig, maar wil je alsjeblieft met mij bidden. We kwamen gelukkig op tijd tot stilstand. We moesten met zn allen achterin de bus zitten voor het gewicht en een paar mensen gingen naar buiten om te duwen. Uiteindelijk zijn we levens terug gekomen en waren we op tijd thuis om de volgende dag ons vliegtuig te halen terug naar huis! Wat een avontuur op onze laatste dag in Nepal.
De vlucht naar huis in verder hele soepel verlopen, zonder vertraging en kwamen mooi op tijd aan op Schiphol.

Dit was het dan. Het einde van mijn avontuur in Nepal. Dit was mijn laatste blog. Ik hoop dat jullie er van hebben genoten en dat ik jullie een beetje heb kunnen laten meegenieten van alle avonturen die ik heb beleefd. Het was een super ervaring en zou het zo weer doen als ik de kans kreeg. Maar voor nu ga ik genieten van mijn lieve vrienden en familie.

Bedankt voor het lezen en Namasté!

Groetjessssss!